Rondje Marokko

Lieve mensen. Daar is die dan onze eerste e-mail bericht uit Marokko, het heeft even moeten wachten omdat een internet kaartje voor onze mifi toch wel even problemen gaf. Ze kennen zo’n apparaatje hier helemaal niet, dus laat staan hoe je met zoiets dan verbinding kan maken. Maar nu is het ons dan toch gelukt.
Op 8 Maart zijn we met enige hindernissen vertrokken uit Utrecht, netjes op tijd. Maar net toen we onze buurtjes afscheid van ons aan het nemen waren, belde Nina die bij Opa was en zij vertelde ons dat Opa toch wel erg ziek was. We besloten om daar toch maar even langs te gaan, daar aangekomen zagen we mijn vader echt als een dood zieke man in bed liggen. Ook de verpleging maakte zich zorgen, en wij vonden het verstandig om er toch maar een dokter bij te halen. Op zaterdag moet je daar geduld voor hebben, maar uiteindelijk kwam er toch een arts. De dokter besloot om andere medicijnen voor te schrijven, in de hoop dat deze wel aan zouden slaan. Weggaan werd daardoor wel moeilijker, maar blijven was eigenlijk ook geen optie. Welke keuze we ook maakte, we zouden de boot naar Marokko niet nemen als het met Opa Kees slechter zou gaan. Dus met een raar gevoel vertrokken. Met aardig wat achterstand in tijd, werd het flink door rijden geblazen. De tom tom stuurde ons ook nog eens letterlijk dwars door Parijs, maar ook dat deerde ons niet, we waren op weg. Tot dat we even na Parijs tot onze schrik er achter kwamen dat we onze belangrijkste tas met al onze papieren (rijbewijs paspoorten enz) nog thuis hadden laten staan. Wat nu, helemaal terug 6 uur rijden of Nina en Matthijs bellen om te vragen of zij ons wilde helpen. Zij moesten dan richting Frankrijk rijden, en wij terug richting hun. Ze waren zo lief omdat te doen, de schatjes. In Lille voor de deur van KFC en Mc Donald kwamen we bij elkaar, samen de laatste hamburger van de dag gegeten en wat gedronken en toen opnieuw afscheid van elkaar genomen. Wij zijn die nacht maar op de parkeerplaats blijven staan om wat te kunnen gaan slapen, en Nina en Matthijs besloten dat ze terug naar Utrecht gingen.
9 Maart. Nu een nieuwe dag met nieuwe kansen, dus met goede moed weer op weg gegaan. Gelukkig gingen we nu om Parijs heen, en konden we aardig wat kilo meters maken. Peter en Nel laten weten dat we niet s’middags in Gruissant zouden zijn maar hen morgen zouden ontmoeten.
10 Maart zijn we aangekomen in Prust-sur-Sarlieve daar troffen we Peter en Nel, onze vrienden die onze hond Noortje voor twee maanden gaan verzorgen, en wel in Nederland. Het was een heerlijk weerzien, en konden we even onze gal spuien, en luisteren naar hun mooie verhalen van hun reis van afgelopen 3 maanden. Die zij doorbrachten in Spanje en Portugal.
11 Maart. Afscheid genomen van Peter en Nel en uiteraard onze Noortje. Maar dat ging voor mijn doen erg goed, weet gewoon dat ze bij hun echt verwend gaat worden dus daar maakte ik me geen echte zorgen over. Wel uiteraard nog steeds over Kees, de anti-biotica die hij zaterdag voorgeschreven had gekregen sloeg nog steeds niet goed aan, we bleven op de hoogte door allerlei berichtjes van mijn broers, schoonzus en Nina. Maar gerust waren we niet echt. Toch maar verder gaan rijden, vandaag de grens over bij Spanje, daar s avonds bij een wijnboer gestaan, die een vreemde hobby erop na houd: zand sparen van overal van de wereld. En dat moesten we uiteraard eerst van hem komen zien, verder had hij ook nog een leuk wijnmuseumpje. Na een heerlijke nachtrust en s’morgens een paar flessen wijn bij hem gekocht te hebben, zijn we weer op pad gegaan.
12 Maart. We schieten al aardig op en slapen halvewege Spanje net vóór Jaén, op een prachtige camping Santa Elena waar ze heerlijke douches hebben, en gelukkig de zon laat zich ook al zien.
13 Maart. Vandaag gaan we naar Algeciras, daar kan je de kaartjes kopen voor de overtocht naar Marokko. Maar eerst bellen we met Nina en Onno, vragen hoe het met ze gaat en ook uiteraard met Kees. Gelukkig slaan de medicijnen aan, en lijkt alles onder controle te zijn en dat geef ons een goed gevoel om te besluiten de kaartjes te gaan kopen. Vlakbij de Lidl zit een boekingskantoor waar je vriendelijk geholpen word met allerlei uitleg. Daarna gaan we zo’n beetje de Lidl leeg kopen, vooral bier is hier spot goedkoop dus daar maar veel van in slaan. Want het advies wat we kregen was dat dit in Marokko aardig duur is. We blijven die nacht voor de Lidl staan, om morgen vroeg richting de boot te gaan.
14 Maart. Het is zover we gaan de boot nemen. Bij de boot is het een grote chaotische toestand, iedereen wil mee, maar blijken dan ineens in de verkeerde rij te staan ofwel bij de verkeerde boot. Het duurt minstens een uur of twee maar dan staan we met onze camper op de boot. De overtocht gaat redelijk rustig, aan boord moet de je paspoort laten controleren en bestempelen, en dan rustig de overtocht aanvaarden. Dan na een uurtje ofzo kom je aan in Marokko, maar daar heb je dan denk je alles gehad, maar het tegendeel is waar, dan krijg je te maken met de politie en douane en die zijn niet makkelijk. Allerlei papieren moeten worden ingevuld, auto’s de camper word van binnen en buiten bekeken en maar vriendelijk blijven lachen en maar wachten. Sommige auto’s, vooral die compleet volbeladen, moeten helemaal leeg gehaald worden, alles wat netjes op het dak vast gebonden zit moet eraf gehaald worden. Ja die blijven nog wel een tijdje daar staan, wij mochten uiteindelijk toch verder. Nou dan merk je ook gelijk dat je in een heeeel ander werelddeel zit. De wegen zitten vol met kuilen, plots loopt een koe op de weg of een hele kudde schapen. Gelukkig is het voor vandaag niet al te ver rijden om naar de eerste camping te gaan. In Chefchaouen, dat boven op een berg ligt. Op de camping komt gelijk een Nederlander naar ons toe, die al 2 maanden in Marokko is. Die kan ons mooi even het een en ander vertellen.
15 Maart. Vandaag gaan we het stadje Chefchaouen bekijken,in het stadje zijn bijna alle huizen blauw geschilderd en met de zon erop ziet het er erg mooi uit. De mensen in de medina zijn super aardig en erg behulpzaam. Cor is er ook maar even naar de barbier gegaan, om zich te laten knippen en scheren wat wel echt nodig was. Ook een telefoonkaartje gekocht, maar voor de Mifi hadden ze niks. Ook een kleine wasmachine gekocht. Om in het dorp te komen zijn we een heel eind naar beneden gelopen, het leek ons niet slim om dat weer helemaal te voet omhoog te gaan, en hebben een zogenaamde Petit-Taxi genomen. Petit-taxi’s zijn kleinere auto’s die lokaal rijden en je hebt dus ook grand-taxi’s, vaak Mercedes, die ook langere ritten doen. Zeker een uur ophoog sjouwen tegen de berg op werd dus vervangen door een taxi in 5 minuten voor de kostprijs van 10DH (ongeveer 90eurocent). S’middags even wat kleding gewassen op de camping en heerlijk in de zon gezeten. De camping liep langzaam aan helemaal vol, dit omdat een groep van 21 camper/caravan van een georganiseerde reis uit Nederland er ook bij moesten. Het werd echt proppen, maar wij stonden er al dus bleven we gewoon staan. Maar morgen dus snel weg wezen.
16 Maart. Vandaag gaan we naar Torres de Alcala, een weg dwars door de bergen met hele grote verschillen van hoogte en veel slinger wegen. Onderweg zien we erg veel, het is prachtig. Wel worden we geregeld aan gesproken, of geroepen of we hasj willen kopen, dit schijnt hier heel gewoon te zijn, want dit gebied staat bekend om zijn teelt. Het word ook wel de hasj route genoemd. Maar helaas voor de verkopers wij hebben niks nodig, en rijden rustig verder. Wat heel erg opvalt is dat veel mannen onderuit gezakt niks doen, ze slapen wat en hangen maar wat. Terwijl je vrouwen ziet met hele takken bossen op hun rug ziet schouwen, of op het land aan het werk zijn. Ja de emancipatie is hier nog ver te zoeken. Na enig tijd komen we aan op de plek waar ooit een camping is geweest, maar nu helaas er niet meer is. Maar niet veel verderop blijkt er een nieuwe te zijn, in aanbouw. Daar via een zandweg wat heel erg omhoog liep naar toe gegaan. Het is er prachtig en heel stil, boven met een prachtig uitzicht over zee. In het begin van de avond hoorde ik een jong geitje vreselijk blèren, en ook een moeder geit en wat bleek het jonge geitje werd aan zijn kop meegenomen door een jongen waarschijnlijk om morgen in de pan terecht te komen. Maar het geblèr van beide dieren, hoorde ik s’nachts nog, dus geen echt succes verhaal.
17 Maart. Op naar Al-Houceima over een goeie weg, onderweg kom je ogen te kort. De natuur veranderd steeds, je rijd dwars door kleine dorpjes waar allerlei waar word verkocht, maar waar je voornamelijk mannen ziet rond lopen .Onderweg kom je vele schapherders tegen, of moters met daaraan vast hele laat bakken. Met uiteraard allerlei spullen daarin, schapen, mensen enz. Na enige tijd moesten we weer op een camping uitkomen, maar ook deze keer was hij er niet meer. Het was nu een mooie plek geworden, waar gezinnen rustig door een parkje konden lopen richting het strand. Maar tot onze verbazing stond op de parkeerplaats een Franse camper en deze bleken er al 3 dagen te staan, dus onze camper er maar bij gezet. In de middag zijn we de stad maar ingegaan we wilde het eerst lopend gaan doen, maar halvewege de weg om hoog bleek het toch een hele klim te zijn en hebben we maar een taxi genomen die ons letterlijk voor een winkel afzette waar we evt. een internetkaartje zouden kunnen kopen, maar helaas zonder succes want ook hier snapte ze niks van Mifi. Wij maar even een kopje koffie gaan drinken op een zonnig terras. Plots kwamen onze Fransen buren langs, en die liepen richting de haven en vonden het leuk als wij ook mee gingen. In de haven was veel te zien, en uiteraard veel vis te koop. In de haven zagen we, althans dat dachten wij, dat er een boot werd gebouwd, maar via de Fransen kwamen we er achter dat het een mal was om polyester boten mee te maken. Ja dan is het toch wel een groot nadeel dat wij weinig tot geen Frans spreken. Erg leuke haven waar ook de bootjes lagen waar ze s’nachts op zee mee vissen, dan doen ze een heel grote lamp aan, waar de vissen dan op af komen. Een kleurrijk geheel.
18 Maart. Ook vandaag maar weer verder gereden naar Nador waar een grote Marjane zou zijn, dit is een hele grote supermarkt waar van alles te koop is, ook drank maar ja die hebben we voorlopig nog genoeg. Ook is daar een aardige jongen die ons kan helpen met onze Mifi, er moest gewoon een kaartje in en hij ging even bellen, en joepie we hebben internet. Maar daarnaast slaan we ook veel andere lekker dingen in. S’avonds gaan we in Taourirt staan waar opnieuw het restaurant met camping niet meer bestaat, maar we mogen daar wel voor het gebouw gaan staan. We krijgen van de bewaarkers zelfs stroom en water aangeboden, dus we blijven er maar gewoon staan. Na een echt Hollandse maaltijd, sperziebonen die hier volop langs de weg word verkocht, aardappelen en biefstuk slaat het noodlot toe. Ik krijg een onzettende migraine aanval met alles erop en eraan. Wat voelde ik me beroert zeg. Maar uiteindelijk val ik in slaap, en de volgende morgen kan ik er weer helemaal tegenaan.
19 Maart. Na de bewakers als dank een pakje sigaretten geven te hebben, verder wilden ze niets hebben, kunnen we op pad. Nu richting Taza. Het is een aardig grote stad met een prachtige, schone en relaxte medina. Geen kooplui of andere mensen die opdringerig zijn. In de Medina zijn allerlei straatjes voor een bepaalde specialiteit. Zo kwamen we in een buurtje waar allerlei mannen bezig waren met ijzerwerk. Cor bleef even staan kijken en er kwam er een man op ons toe die een soort rondleidinkje gaf en vertelde wat er allemaal gemaakt werd, maar gewoon omdat hij het wilde laten zien en niet om bijvoorbeeld geld te verdienen. Die mannen kunnen toch wel heel mooie dingen maken hoor, het hoeft niet je smaak te zijn, maar het is wel vakwerk. Zo ook bij het “houtstraatje”. Ook de slagers hadden mooi vers, en aantrekkelijk vlees liggen. Op een gegeven moment zei iemand Goedemorgen, bevalt het hier? Een Marokkaanse Hagenees dus, die hier op vakantie is. Helaas heeft hij weinig tijd, maar verteld ons toch wel heel snel leuke anekdotes over Taza. Na het bezoek aan de medina gaan we weer verder door met een zeer indrukwekende route door de bergen richting Bab Boudir, we blijven maar om hoog rijden de weg is erg smal maar het uitzicht oh zo mooi. Het landschap veranderd van kale vlaktes naar mooie groene landerijen, onderweg zien we kinderen in mooie witten blouse naar school toe lopen hele afstanden moeten daar voor worden afgelegd, groot en klein loopt hier erg veel. Soms dwars door de akkers, want dat is tenslotte korter. Het is goed om in deze smalle bergweggetjes heeeel rustig te rijden, je ziet niet wat er om de bocht aankomt, zoals bijvoorbeeld een heel grote kudde geiten! Opeens waren zij er. Toch blijven we niet in Bab Boudir een aardige man bied wel een overnachtingsplek aan, maar er is daar verder helemaal niks, en onze poepdoos moet echt snel geleegd gaan worden. Dus we besluiten om nog wat kilometer te gaan maken en naar Fes te rijden naar een zeer luxe camping Le diamant Vert. Waar we even voor twee dagen gaan staan. Lekker onze poepdoos kunnen legen evt. gaan wassen, douchen, boekie gaan lezen, gewoon even niks doen. Rust dag dus.